سیم آخر

سلام و درود مهدیار جان

دستِ گلت درد نکنه ، خوش سلیقه !

واقعن این ترانه مناسب حال و روز این روزاست !

تو حاشیه‌ی کتاب (شلیک کن رفیق) ک این یکی از ترانه‌هاش هست نوشتم :

راوی ترانه (اندیشه فولادوند) مانیفستی ترانه‌گون از نسلی با عصیان‌هایی بی‌عمل ، خشمی وامانده و هیجانی آماسیده ک هیچ‌گاه فرصت بروز و ظهور پیدا نکرد . نسل دهه‌شصتی‌ای ک از همه چیز شاکیه ، خشمگینه ، بلاهای متعددی رو تحمل کرده و آرمان‌هاش رو از دست رفته می‌بینه – تنها – در اتوبان‌های بی‌انتهای پایتخت ، فرار می‌کنه و دنبال مسیر منحنی‌ای می‌گرده ک برای کوتاه‌زمانی در چشم نباشه .

در انتهای قصه چ چیزی نصیبش شده ؟ ک می‌گه :

می‌گذره این روزا از ما

ما هم از گلایه‌هامون

عادی می‌شن این حوادث

اگه سختن اگه آسون

…

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اما الان بلند شده و زده ب سیم آخر !

دَمِشون ، دَمِتون ، دَمِ همتون گــرم !

چه به‌جا نوشتی این پست رو!