پردیس‌یار

رو به یک زمین خالی مشغول صحبت بودیم که توجهم به دو پرندهٔ سفید جلب شد؛ به فاصلهٔ کوتاهی از هم نشسته بودند و گهگاه سرشان را تکان می‌دادند. چند دقیقه بعد دو سگ ولگرد نزدیکشان پرسه زدند اما آنها هیچ واکنشی نشان ندادند؛ بیشتر که دقت کردم دیدم آن‌ها اصلاً پرنده نیستند و دو تکه نایلون هستند که به تکه سنگ‌ها و شاخه‌های روی زمین چسبیده‌اند و از این فاصله شبیهِ پرنده شده‌اند.

دقیق‌تر به اطراف نگاه کردم، دیدم تا چشم کار می‌کند، به وسعتِ محیط و تا عمقِ افق، پر از زباله‌های پلاستیکی و شیشه‌ای‌ست اما شاید سرجمع ۱۰ تا جانور هم آن حوالی دیده نشود! یاد آن جملهٔ دبیرکل سازمان ملل افتادم که «تا سال ۲۰۵۰ در اقیانوس‌ها تعداد پلاستیک‌ها از ماهی‌ها بیشتر خواهد شد» کاش می‌توانستم آن لحظه آدرس را برایش پیامک کنم خودش بیاید یک پیش‌نمایشِ زنده از آینده‌ای را ببیند که احتمال می‌دهد ۲۸ سال دیگر از راه خواهد رسید…