پردیس‌یار

قربانِ خلقتِ خدا بشوم اما کاش یک روزی علم آن قدر پیشرفت کند که بشود توضیح داد چرا هر چیزی در جهانِ هستی و در میان مخلوقات پروردگارِ عالم، یک انتها و پایان و عمقی دارد به جز حماقتِ بشر! که دریایی بی‌کرانه، چاهی نامحدود و جاده‌ای بی‌مقصد است.

استادی داشتیم همیشه می‌گفت «باید عادت کنیم به عادت نکردن» که هیچ وقت هم نگفت این جمله حاصل تراوشات ذهن خودش است یا نقل قول از دیگری می‌کند اما هر چه که بود، حرفش، حرفِ حساب بود؛ علی‌رغمِ این‌که در عمل چندان قابل اجرا شدن نیست چون آدمیزاد به سرعت عادت می‌کند، عادت‌هایش به روزمرگی…

بیشتر بخوانید