پردیس‌یار

نامم را مهدیار گذاشتند...

یک ترس و عمری همراهی با مهمان ناخوانده

فکر می‌کردم دارم باسواد میشم!

آشنایی با دنیای زیر آب و شنا

خواندن اولین و تأثیرگذارترین کتاب زندگیم: شاهنامه فردوسی (مناسب کودکان)

کلاس پنجم بودم که معلم نازنینم عشقم به نوشتن رو کشف کرد

در دوران اوج لکنتم، رویای آواز در سرم افتاد

بازی‌بازی کار کردن رو شروع کردم

دکمهٔ «ثبت» رو زدم و اولین وبلاگم راه افتاد

انتخاب رشته دبیرستان

وبلاگ گروهی ۱۰ نفره در ۳ کشور در حوزهٔ میراث‌فرهنگی

داشنجو شدم: بهترین دوران عمرم

سال تعیین سرنوشت: این همون نقطه‌ای بود که زندگیم به پس و پیشش تقسیم شد

عکاسی: دیگه رسماً شاغل شدم

دیگه رو آوردم به دل‌نوشته و روزانه‌نویسی

هویت وبلاگیم «مترسک» شد و شیرین‌ترین حضور مجازیم شد

زود گذشت اما خوش گذشت

می‌گفتن بری «مَرد» میشی!

بستن پروند‌ای که از ابتدا اشتباه بود

دوران مفید بود ولی لازم نبود این قدر هم طولانی باشه

یک بار ناهماهنگی تقویمی، دفعۀ دوم عزای عمومی و آخرین بار هم اعلام رسمی ورود کرونا!

برشی از زندگیم به صورت داستانی استعاری

بالاخره پا تو مسیر آموزش آواز گذاشتم...

شروع به نوشتن اولین داستان بلندم در قالب کتاب: سوار بر اسب می‌آید

تو زندگی از یه جایی به بعد تصمیم می‌گیری شکل دیگه‌ای ببینی، بشنوی، بنویسی و... باشی!